Hard Rock Miquel

Hallo allemaal,

Eerste daagjes Colombia zijn alweer omgevlogen! We hebben het erg naar ons zin in onze mooie hoofdstad! :)

Woensdagochtend zijn we na het ontbijt Bogotá ingegaan. Een lekkere Empanada gekocht en eens wat gaan rondslenteren. Het was al lekker druk overal. Pascal zag overal voetbalschermen, bij eettentjes en zo en dan stonden we natuurlijk even stil! Na 3 keer werd het vervelend! ;) Nog even om een doosje advil en een flesje water geweest want ik had nog behoorlijk hoofdpijn van het hoogteverschil. En zo'n advilletje doet wonderen! Een hele ronde gelopen, onderanderen langs een grote weg, waar we een groepjes zwervers zagen; jongetjes en mannen. Met een stel hondjes om hen heen. Het steekt ons want het verschil is hier zo ontzettend groot! Een uur eerder stonden we namelijk voor een shoppingmall met allerhande winkels en cafe's en restaurants.... Onbegrijpelijk! De mensen daar stralen rijkdom uit. Alle dames lopen op hoge hakken en in nette pakjes en we zien veel heren in pakken en op nette schoenen met aktetassen in de hand. Je vergeet even dat je in een land bent dat over het algemeen door alle ellende die de burgeroorlog veroorzaakt heeft verscheurd is. (Colombia is nog steeds in oorlog met de FARC)

Tijdens dat rondje lopen hadden we best dorst gekregen (natuurlijk) en toevallig kwamen we langs het hardrock café waar we traditie getrouw toch even een tshirtje moesten scoren! Pascal heeft twee hele gave tshirts en ik een hempje met lekker veel roze ;) Daarna in het cafe een biertje en ik een jugo de mora (bramen sap met melk, soort milkshake en echt mn lievelings!) gedronken. We waren een beetje aan het praten over de reis van 3 jaar geleden en zo kwamen we op Miquel, onze gids van toen. Een superlieve man op we we echt allemaal dol waren vanwege zijn vriendelijkheid en grapjes. Als we zijn nummer nou eens hadden dan konden we hem vragen om met ons af te spreken. Nu we er toch zijn! Het reisverslag van 3 jaar terug heb ik als een soort souvenir nog altijd in mijn telefoon staan en ja wel daar stond ook Miquels nummer op! Het nummer opgeslagen in mijn telefoon en gelijk gekeken of hij whats app had. En dat had hij zeker! Zijn profielfoto toont zijn lachende hoofd! Ik kijk naar Pascal. "Zal ik een berichtje sturen?" "Waarom niet!" zegt hij. Dus ik typ een berichtje en ik krijg een reactie terug!! :D Hij vroeg me om even mijn familienaam te zeggen om er een beeld bij de krijgen. Ik stuur hem de foto van de groep als extra geheugensteuntje en vraag hem of hij misschien zin en tijd heeft om een keer koffie met ons te drinken. Dat heeft hij. Vanmiddag? Dat is prima. Hij biedt aan om naar het hotel te komen. We spreken af om 5 uur. En heel onColombiaans is hij op tijd, te vroeg zelfs :D Hij is geen spat veranderd en begroet ons met een dikke knuffel. Van Pascal herinnerde hij zich de achternaam nog wel die hij heel grappig uitspreekt als Roiter. We lopen richting een Juan Valdez (een heel goed en bekend Colombiaans koffiemerk) café en bestellen koffie en Pascal een soort slushpuppy achtige limonade. Miquel wil nog met me "roilen" (hij kan nog steeds een beetje Nederlands) want ik heb een Caramelkoffietje met Baileys en hij een Cappuccino. De mijne zag er aantrekkelijker uit, haha!! We hebben 2 uur aan een stuk gepraat, voornamelijk hij en ik :D de twee grote praters!

Hij heeft ons echt superveel over de situatie in Colombia verteld en natuurlijk over de gekte van het WK. Lang hebben we gepraat over het slechte beeld wat mensen van Colombia hebben. De blunder van Nicolette van Dam tijdens het wk was in Colombia echt een enorme belediging geweest waar ook hij vol verontwaardiging en ongeloof over had gelezen. Hij vertelde ons dat gelukkig het toerisme heel erg aantrekt zodat steeds meer mensen gaan zien dat Colombia meer is dan de FARC en Coke. Landen als Panama, Venezuela en Boliva zijn daarbij op dit moment veel gevaarlijker en ook meer met drugshandel in de weer dan Colombia vertelde hij. Colombia verdiend veel meer goede kritieken en dat waren wij het roerend met hem eens. Hij vertelde wel dat sinds het aantreden van Santos het wel weer wat bergafwaarts ging met het land, voornamelijk met de veiligheid, de infrastuctuur en het verkeer. Santos is een stuk milder tegenover de Farc dan Uribe was en dat is merkbaar. Wij uitten onze ongenoegen over Tanja Nijmeier en dat begrijpt hij heel goed. Hij zei dat hij maar niet kon snappen dat een vrouw uit zo'n welvarend land als Nederland zich vrijwillig bij de FARC heeft aangesloten. En dat er mensen zijn die in haar "onschuld' geloven. "Ze is een terroriste en echt niet onschuldig" zei hij. Ze is actief geweest in het beramen van bomaanslagen en heeft er zelf ook 1 uitgevoerd waarbij er veel gewonden waren en 1 dode: een kindje. Toen ik zei dat ze nu in Cuba zit haalde hij zn schouders op en maakte een wuifend gebaar met zijn hand. Daar zit ze goed, hebben wij er geen last meer van! Hij vertelde dat hij een respectievelijk goed leven heeft gehad met veel kansen maar dat er zovelen waren die dat niet hadden en veel dankzij de FARC. Colombia gaat ook best gebukt onder de onbekendheid in andere landen van al het geweld wat de FARC veroorzaakt. In Denemarken zijn er bijvoorbeeld mensen die geloven dat de FARC een goede organisatie is die het land wil helpen maar daar veel te weinig steun bij krijgt. Die Deense mensen zetten collectes op om geld op te halen voor de FARC! Crazy zoals Miquel zei!

Toen rolde Pas bijna van zn stoel van de honger en van een houten kont. Dus vroegen we Miquel of hij zin had om mee te gaan een hapje te eten. Dat wilde hij wel en bracht ons naar een heel bekend (voor hun althans) restaurant: Crepes & Waffles. Heel erg lekker gegeten en natuurlijk nog meer gekletst.

Het was echt superleuk om hem weer te zien. Hij is met ons meegelopen naar het hotel en we hebben afgesproken elkaar volgende week nog een dag te zien.

Na deze dag waren we gesloopt en gingen op tijd slapen. Helaas weer om 3 uur wakker. Maar toch nog even kunnen doorslapen tot 6 uur.

Maar hoe deze dag gegaan is vertel ik later!!

Nu eerst even ontbijten!!'

Besos!!